http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_30/11/2013_541607
Της Ιωαννας Φωτιαδη
Στους αναγνώστες των μαλαισιανών εφημερίδων, αλλά και στις φυλακισμένες του Πουκέτ, η Μαρία Καρρά είναι κάτι παραπάνω από αναγνωρίσιμη – είναι ο άνθρωπος που με μακρόχρονη και συστηματική δουλειά αναβάθμισε τις συνθήκες ζωής των παιδιών τους, παιδιά με ειδικές ανάγκες στη Μαλαισία, ανήλικα που απουσία της μητέρας τους, καταλήγουν επαίτες στο Πουκέτ. Την εντυπωσιακή πορεία στη φιλανθρωπία σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία, διάρκειας άνω των δέκα ετών, αλλά και τη σημερινή ενεργοποίησή της στην Ελλάδα διηγείται σήμερα το πρωί από το βήμα του TEDxAthens η 47χρονη Ελληνίδα.
«Ολα ξεκίνησαν το 2000 στο Ντουμπάι, όπου εγκαταστάθηκα έπειτα από κάποια χρόνια μετακινήσεων εντός Ευρώπης», απαντάει στην «Κ» η κ. Καρρά. «Εκεί με προσέγγισε μια ισχυρή γυναίκα, η Αιγύπτια Laila Armstrong, που είχε ως προσωπικό όραμα την ένταξη όλων των ΜΚΟ με αντικείμενο το παιδί στη Μέση Ανατολή και στην Ασία, κάτω από μια κοινή ομπρέλα, προκειμένου να συνεργάζονται πιο συστηματικά». Το εγχείρημα ονομάστηκε «Love for all». «Μολονότι είχα μόλις γεννήσει τον δεύτερο γιο μου, συναίνεσα στην προσπάθεια, καθώς φαίνεται ότι είχα κάποια έμφυτη κλίση στην κοινωνική εργασία». Η Μαρία, στην αρχή συμβάλλει κυρίως μέσω των γνωριμιών της –εργαζόταν επί μακρόν ως υπεύθυνη διεθνούς αλυσίδας πολυτελών ξενοδοχείων– στη διοργάνωση events για τη συγκέντρωση δωρεών και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Στη συνέχεια, όμως, παραιτείται από τα συμβατικά της καθήκοντα και πέφτει στα «βαθιά», δηλαδή στην κοινωνική εργασία στο πεδίο. Μετακομίζει οικογενειακώς διαδοχικά σε Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Πουκέτ, Θιβέτ, όπου εργάζεται σε τοπικές ΜΚΟ και βάζει το λιθαράκι της για να ξεκινήσουν νέα προγράμματα. Για το έργο της, μάλιστα, στη Μαλαισία έλαβε εύφημο μνεία το 2005.
«Το 2009, επιστρέφοντας στο Ντουμπάι, άρχισα να λαμβάνω τα πρώτα κακά μαντάτα από την πατρίδα μου». Σε μια συνάντηση παλιών συμμαθητών στην Αθήνα η Μαρία συνομιλεί με τον Τάσο Σμετόπουλο, εθελοντή τότε στα κλιμάκια της Praksis για εργασία στο πεδίο. «Οσα μου διηγήθηκε με σόκαραν», ομολογεί η κ. Καρρά, «μου θύμιζαν καταστάσεις σε τριτοκοσμικές χώρες». Επιπλέον, «είχα την αίσθηση ότι ο καθένας, βυθισμένος στα δικά του προβλήματα, είχε ξεχάσει τον πλησίον του».
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για την Emfasis, μιας Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας που δραστηριοποιείται με έδρα τη Δάφνη από τον περασμένο Ιούνιο. «Κάνουμε καθημερινά τέσσερις ώρες street work, προκειμένου να εντοπίσουμε ανθρώπους που ζουν στον δρόμο και να δημιουργήσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης», εξηγεί ο κ. Σμετόπουλος, που είναι ο επικεφαλής μιας 18μελούς ομάδας που αποτελείται από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, νοσηλευτές, εθελοντές και εργαζομένους. «Η συγκεκριμένη ομάδα χρήζει λεπτής προσέγγισης, όταν πλησιάζεις έναν άστεγο πρέπει να το κάνεις με ταπεινότητα και σεβασμό, γιατί το παγκάκι είναι ο ζωτικός του χώρος, το σπίτι του». Το κλιμάκιο της Emfasis (www.emfasisfoundation.org) ενημερώνει τον καθένα για τις υπηρεσίες που μπορούν να τον βοηθήσουν, «ώστε να επιλέξει αυτό που ταιριάζει βάσει των αναγκών του».
Kενό ενημέρωσης Μεταξύ των δομών και όσων έχουν την ανάγκη τους μεσολαβεί συχνά ένα κενό ενημέρωσης, «πετύχαμε τοξικομανή στον Αγ. Γιάννη που δεν γνώριζε ότι σε απόσταση 25 μ. λειτουργούσε υποκατάστημα του ΟΚΑΝΑ». Στόχος είναι «να τους κινητοποιήσουμε να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και να επιστρέψουν στον κοινωνικό ιστό».
Κοντά στους αστέγους, με σεβασμό
Της Ιωαννας Φωτιαδη
Στους αναγνώστες των μαλαισιανών εφημερίδων, αλλά και στις φυλακισμένες του Πουκέτ, η Μαρία Καρρά είναι κάτι παραπάνω από αναγνωρίσιμη – είναι ο άνθρωπος που με μακρόχρονη και συστηματική δουλειά αναβάθμισε τις συνθήκες ζωής των παιδιών τους, παιδιά με ειδικές ανάγκες στη Μαλαισία, ανήλικα που απουσία της μητέρας τους, καταλήγουν επαίτες στο Πουκέτ. Την εντυπωσιακή πορεία στη φιλανθρωπία σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία, διάρκειας άνω των δέκα ετών, αλλά και τη σημερινή ενεργοποίησή της στην Ελλάδα διηγείται σήμερα το πρωί από το βήμα του TEDxAthens η 47χρονη Ελληνίδα.
«Ολα ξεκίνησαν το 2000 στο Ντουμπάι, όπου εγκαταστάθηκα έπειτα από κάποια χρόνια μετακινήσεων εντός Ευρώπης», απαντάει στην «Κ» η κ. Καρρά. «Εκεί με προσέγγισε μια ισχυρή γυναίκα, η Αιγύπτια Laila Armstrong, που είχε ως προσωπικό όραμα την ένταξη όλων των ΜΚΟ με αντικείμενο το παιδί στη Μέση Ανατολή και στην Ασία, κάτω από μια κοινή ομπρέλα, προκειμένου να συνεργάζονται πιο συστηματικά». Το εγχείρημα ονομάστηκε «Love for all». «Μολονότι είχα μόλις γεννήσει τον δεύτερο γιο μου, συναίνεσα στην προσπάθεια, καθώς φαίνεται ότι είχα κάποια έμφυτη κλίση στην κοινωνική εργασία». Η Μαρία, στην αρχή συμβάλλει κυρίως μέσω των γνωριμιών της –εργαζόταν επί μακρόν ως υπεύθυνη διεθνούς αλυσίδας πολυτελών ξενοδοχείων– στη διοργάνωση events για τη συγκέντρωση δωρεών και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Στη συνέχεια, όμως, παραιτείται από τα συμβατικά της καθήκοντα και πέφτει στα «βαθιά», δηλαδή στην κοινωνική εργασία στο πεδίο. Μετακομίζει οικογενειακώς διαδοχικά σε Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Πουκέτ, Θιβέτ, όπου εργάζεται σε τοπικές ΜΚΟ και βάζει το λιθαράκι της για να ξεκινήσουν νέα προγράμματα. Για το έργο της, μάλιστα, στη Μαλαισία έλαβε εύφημο μνεία το 2005.
«Το 2009, επιστρέφοντας στο Ντουμπάι, άρχισα να λαμβάνω τα πρώτα κακά μαντάτα από την πατρίδα μου». Σε μια συνάντηση παλιών συμμαθητών στην Αθήνα η Μαρία συνομιλεί με τον Τάσο Σμετόπουλο, εθελοντή τότε στα κλιμάκια της Praksis για εργασία στο πεδίο. «Οσα μου διηγήθηκε με σόκαραν», ομολογεί η κ. Καρρά, «μου θύμιζαν καταστάσεις σε τριτοκοσμικές χώρες». Επιπλέον, «είχα την αίσθηση ότι ο καθένας, βυθισμένος στα δικά του προβλήματα, είχε ξεχάσει τον πλησίον του».
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για την Emfasis, μιας Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας που δραστηριοποιείται με έδρα τη Δάφνη από τον περασμένο Ιούνιο. «Κάνουμε καθημερινά τέσσερις ώρες street work, προκειμένου να εντοπίσουμε ανθρώπους που ζουν στον δρόμο και να δημιουργήσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης», εξηγεί ο κ. Σμετόπουλος, που είναι ο επικεφαλής μιας 18μελούς ομάδας που αποτελείται από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, νοσηλευτές, εθελοντές και εργαζομένους. «Η συγκεκριμένη ομάδα χρήζει λεπτής προσέγγισης, όταν πλησιάζεις έναν άστεγο πρέπει να το κάνεις με ταπεινότητα και σεβασμό, γιατί το παγκάκι είναι ο ζωτικός του χώρος, το σπίτι του». Το κλιμάκιο της Emfasis (www.emfasisfoundation.org) ενημερώνει τον καθένα για τις υπηρεσίες που μπορούν να τον βοηθήσουν, «ώστε να επιλέξει αυτό που ταιριάζει βάσει των αναγκών του».
Kενό ενημέρωσης Μεταξύ των δομών και όσων έχουν την ανάγκη τους μεσολαβεί συχνά ένα κενό ενημέρωσης, «πετύχαμε τοξικομανή στον Αγ. Γιάννη που δεν γνώριζε ότι σε απόσταση 25 μ. λειτουργούσε υποκατάστημα του ΟΚΑΝΑ». Στόχος είναι «να τους κινητοποιήσουμε να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και να επιστρέψουν στον κοινωνικό ιστό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου