Άνθρωποι-Δέντρα
-Φυλλωσιές,
-Χαρτόκουτα
Άνθρωποι-Παγκάκια,
Άνθρωποι-Ταράτσες,
-Σκάλες,
-Δρόμος,
Άνθρωποι-Σκοτάδια.
Σκοτάδι -απ' το πρώτο άνοιγμα των ματιών ως το τελευταίο σφάλισμα.
Άνθρωποι χωρίς το άνω, θρώσκω μοναχά.
Κι είναι ν' απορείς πότε εμφανίστηκαν όλοι αυτοί οι Άνθρωποι-Κάτι, με τα πόδια και τα χέρια -τα μάτια τους κυρίως.
Περπατώ στην ίδια πόλη εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα πια βλέπω την πόλη που περπατούσα εδώ και πολλά χρόνια.
Περνώ απ' τις ίδιες γωνιές, τους ίδιους δρόμους, τα ίδια πάρκα, και όλα μοιάζουν καινούργια -μα απολύτως παλιά και βρώμικα.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ μητέρα που γέννησε εκείνες τις σκιές, σαν να μην υπήρξε ποτέ χάδι να γιατρέψει πληγές -το βλέμμα, δεν άγγιξε ποτέ τα μάτια κι απλά προσπέρασε.
Κι είναι αληθινά μοναδικό όσο περπατάς στην πόλη που έχεις περπατήσει τόσα χρόνια, με τους συντρόφους σου ετούτη τη φορά, βρίσκοντας τις κρυψώνες της χαμένης ζωής -της παραιτημένης ψυχής. Να βοηθάς, να συμπαραστέκεσαι -χωρίς να κρίνεις, χωρίς να κηρύττεις. Μονάχα φροντίδα, με αγάπη κι αφοσίωση. Ανακαλύπτεις τα χρωματιστά τους υπνοδωμάτια, πότε-πότε με τα πολλαπλά επίπεδα, με πίνακες και κομοδίνα από σπάνιο ξύλο, κρύσταλλα τριγύρω, ασημένια κουτάλια, κήποι με σπάνιο μαύρο χορτάρι και σκόνη κατάλευκη... Τα παιδιά ζωγραφίζουν καρδούλες και σπίτια και ήλιους.
Σου βαραίνει τα πόδια το περπάτημα μετά από τόσες ώρες. Παράξενος ο πόνος του κορμιού, γλυκαίνει την ψυχή, τη μαλακώνει, γίνεσαι ένα με τις φυλλωσιές και τα σκαλιά της πόλης, τις γάτες που κρύβονται, τα σκυλιά που καιροφυλακτούν για να ορμήξουν, τους ανθρώπους που επιβραβεύουν με μια λέξη και που ωστόσο, φείδονται του αγγίγματος, γιατί πονάει το άγγιγμα αυτό, και λίγοι το αντέχουν, οι λίγοι και οι τολμηροί μονάχα αντέχουν τέτοιο άγγιγμα, οι τρελλοί, οι τσαλακωμένοι με τις άσπρες μπλούζες και τα γαλάζια γράμματα -γαλάζια, όπως τα όνειρα που συνηθίζουν να κάνουν οι σκιές. Οι σκιές δίχως άνω. Μονάχα θρώσκω.
