52 Ημέρες Ακίνητη σ' ένα κόσμο που την ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΕΙ

Μία Κυριακή στα μέσα του Νοέμβρη, πριν από 3 μήνες περίπου, όταν συναντηθήκαμε με την ομάδα στο κέντρο, ο επικεφαλής μας λέει "σήμερα αλλάζουμε τη διαδρομή" τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είναι σημαντικό και επείγον. Μου λέει: μια φίλη της Έμφασις με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάμε να δούμε έναν άνθρωπο στα Σεπόλια, δείχνει να κινδυνεύει.

Μπήκαμε όλοι στο αμάξι και αρχίσαμε τη διαδρομή, ψάχναμε στους δρόμους, τους παράδρομους, κάπου να εντοπίσουμε τον άνθρωπο, κάποια στιγμή, αρκετή ώρα μετά είδαμε μία μεγάλη μάζα στα σκαλιά της εξώπορτας ενός σπιτιού. Πλησιάσαμε διακριτικά προς το μέρος της και με ένα μέλος της ομάδας πήγαμε να μιλήσουμε. Η αρχή ήταν δύσκολη, η επικοινωνία μειωμένη και οι λειτουργίες  στο πιο χαμηλό επίπεδο, "ζούσε" σε άθλιες συνθήκες υγιεινής με το ελάχιστο των ανθρώπινων ορίων. Είπε ότι τη λένε Νταίζη ,της έκανα ερωτήσεις για να την ξαναβάλω σε διεργασία σκέψης, της χαμογελάσαμε και είδα ότι ένιωσε ασφάλεια, μας είπε ότι έχει έρθει από το εξωτερικό, είναι Ελληνίδα και ζούσε λίγους μήνες στο δρόμο. Δεν είχε κανέναν. Της είπαμε ότι θα γυρίσουμε σε λίγο και μας είπε "μην  αργήσετε" κοιταχτήκαμε με τον Ορέστη και κινηθήκαμε γρήγορα προς τον Τάσσο και την υπόλοιπη ομάδα, για να τους δώσουμε τις πρώτες μας πληροφορίες. Η συνέχεια ήταν να καλέσουμε το ΕΚΑΒ, όπου περιμένοντας το ασθενοφόρο της μιλάγαμε για λίγο ο καθένας ξεχωριστά, για να μην την κουράσουμε και την προσέχαμε.

Μόλις έφθασαν οι διασώστες η απάντηση τους ήταν αρνητική, ''δυστυχώς δε γίνεται να την μεταφέρουμε τα χέρια μας είναι δεμένα από το νόμο" και εκεί ξεκινάει μία επίμονη συζήτηση για το ότι πάνω απ' όλα πρέπει να σωθεί ο Άνθρωπος!! Άρχισε να μαζεύεται και η γειτονιά, ο καθένας έλεγε τη γνώμη του ή το πως της είχε δώσει να φάει πριν λίγες μέρες ή πόσο τους ενοχλούσε γιατί ο Δήμος αδιαφορεί ή πόσο ενοχλητικό είναι που έχει βρωμίσει η γειτονιά.

Δε τα παρατάει κανείς μας, ακούγαμε τις λέξεις "εισαγγελική εντολή"  "'έχω δει πολλά άσχημα αλλά αυτή η περίπτωση είναι βαριά" "θα χρειαστούμε στολή χημικού πολέμου για να τη μεταφέρουμε"  "σε 1 ώρα από τώρα τελειώνει η βάρδια μου και μπορώ να το δω ανθρωπιστικά, τώρα όμως είμαι σε υπηρεσία"................. δε γυρίσαμε το κεφάλι μας ούτε ένα λεπτό, είμασταν επίμονοι και τελικά οι διασώστες κάλεσαν εκ νέου ασθενοφόρο (είχαν έρθει με μηχανές) και έδωσαν οδηγίες και σε εμάς, συνοδεύσαμε τη γυναίκα στο "Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ" , ενημερώσαμε την Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου- δεν είχαμε ουσιαστικά στοιχεία για την ταυτότητα της- οι εφημερεύοντες ιατροί μας ενημέρωσαν ότι ήταν άσχημα χτυπημένη σε λεκάνη (ακίνητη από τη μέση και κάτω κανείς μας δεν μπορεί να υπολογίσει το πόσο καιρό συνέβαινε όλο αυτό) τραύμα από χτύπημα στο κεφάλι, η κλινική της κατάσταση είναι πολύ κακή. 

Στη συνέχεια κινητοποιούνται οι αρχές για να βρεθεί η οικογένεια της, δίνονται καταθέσεις στην αστυνομία,  η Κοινωνική Υπηρεσία της Ομάδας " Γραμμή Ζωής" ενημερώθηκε από το νοσοκομείο  για το περιστατικό, και ζητήθηκε η συνδρομή της για το χειρισμό του. Άμεσα τέθηκε σε λειτουργία ο μηχανισμός του SILVER ALERT για άτομα αγνώστων στοιχείων, ελλείψει θεσμικού πλαισίου και κατάλληλων δομών πρόνοιας.

Η Νταίζη όμως  έφυγε πριν από λίγες ημέρες.

Η ιστορία της Νταίζης, αλλά και κάθε ανθρώπου σε κατάσταση δρόμου δεν έχει συχνά αίσιο τέλος. Κάθε τέλος μας δείχνει την ανεπάρκεια μας, ως πολιτεία, ως θεσμός, ως νόμος, ως ανθρωπιστικό δίκαιο και ηθική, ως κοινωνία και παιδεία, ως δημόσια υγεία. 

Παρόλα αυτά, σε αυτή την περίπτωση μάθαμε όλοι μας πως είναι να μην είσαι αδιάφορος και πως η Αλληλεγγύη μας εξανθρωπίζει. Η Σ.. είδε έναν άνθρωπο να υποφέρει, πήρε τηλέφωνο σε μια ομάδα και έδωσε την πληροφορία μαζί με το συναίσθημα της και την ανάγκη της να βοηθήσει, η ομάδα πήρε την πληροφορία και την έψαξε, την βρήκε και την πήγε στον αμέσως επόμενο φορέα, εκεί ανέλαβαν το δικό τους κομμάτι, και όπου δεν ήταν αρμοδιότητα τους έψαχναν τον υπεύθυνο φορέα για να συνεισφέρει, μέχρις ότου βρεθεί η λύση. Τελικά η Νταίζη άνοιξε την ομπρέλα της Αλληλεγγύης και ο ένας άπλωνε το χέρι στον άλλον χωρίς σταματημό ή δισταγμό. Έτσι πρέπει να είναι για όλους μας να απλώνουμε το χέρι, να προσφέρουμε το "ταλέντο" μας για να μην ξαναργήσουμε ποτέ..
Τζοάννα Τσουκαλά
Senior Social Street Worker - Ψυχολόγος